واژه دیاگ از اواخر دهه ۷۰ در ایران باب شد و به خصوص در اوایل دهه ۸۰ و با حضور پژو ۲۰۶ بیشتر به گوش همگان می رسید. از اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی که ورود خودرو به ایران محدود شد، بالطبع سر و کار تعمیرکاران هم بیشتر با خودروهای ایرانی بود که سردمدار آنها پژو و پیکان و پراید بودند. هیچ یک از این خودروها از سیستمهای انژکتوری استفاده نمی کردند و بنابراین بحث تعمیر و عیب یابی همچون حرفه ای سنتی و سینه به سینه همچنان در سطح کشور جاری بود. در اواخر دهه ۱۳۷۰ شمسی و با معرفی خودروهای با موتور انژکتور (مثل پرشیا) کم کم بحث استفاده از دستگاههای عیب یاب جهت تعمیر و عیب یابی خودروها شروع شد.
با توجه به اکثریت قریب به اتفاق خودروی پژو، دستگاه اصلی این شرکت به نام DIAG2000 جای پای خود را بین تعمیرکاران نمایندگیهای مجاز ایران خودرو باز نمود. با گذر زمان و حذف قسمت عددی ۲۰۰۰ این دستگاه به نام DIAG شناخته شد و حتی پس از آن واژه و مصدر “دیاگ کردن” یا “دیاگ زدن” خودرو هم جای خود را در محافل عمومی و تخصصی باز کرد.
و اما واژه Diag بر گرفته از لفظ انگلیسی Diagnosis است که به مفهوم “عیب شناسی” یا “تشخیص ناخوشی” بوده و در گذشته (و حال) به کار پزشکان و اطبا مرتبط بوده است که با گرفتن شرح حال و انجام آزمایشات مختلف و کنار هم گذاشتن آنها به نوع یا علت بیماری شخص پی برده می شود. در صنعت خودرو نیز به هرگونه ابزار و یا وسیله ای که به تشخیص عیب کمک کند Diagnostic Tool گفته می شود، صرف نظر از اینکه آیا یک وسیله پیشرفته کامپیوتریست یا وسیله ساده مکانیکی.
هم اکنون مصدر ” دیاگ زدن” در بین عوام جاری است که از لحاظ زبان شناسی عوام مورد قبول بوده ، اما مورد اشتباه استفاده از لفظ Diag2000 است که متاسفانه گروهی از شرکتهای ایرانی با استفاده از این نام و اغوا تعمیرکاران در صدد افزایش فروش محصول خود هستند و یا تعمیرکارانی که بی محابا بر تابلوی مغازه خود “عیب یابی با دیاگ ۲۰۰۰″ را درج نموده اما فقط یک سیستم ساده ساخت ایران را تحت سیستم عامل DOS استفاده می نمایند.