بخش عمدهاي از سطح زمين را آب فرا گرفته است. نزديکبه 97 درصد اين آب ها شور و غير قابل نوشيدن هستند و باقي مانده نيز بخشي به صورت يخ زده و غير قابل مصرف در قطب ها و بر فراز قله کوه ها وجود دارد. به همين دليل نزديکبه يکپنجم جمعيت جهان از کمبود آب آشاميدني رنج ميبرد. يکي از گزينه هاي مطرح براي مقابله با اين بحران، شيرين کردن آب درياها و نمکزدايي از آنهاست که راه حلي گران و پرهزينه استو به مقدار قابل توجهي انرژي نياز دارد. در نتيجه، با توجه به تلاش کشورها براي کاستن از مصرف انرژي و بحث گرمايش زمين، ادامه دادن به طرح هاي شيرينسازي آب درياها با استفاده از روشهاي سنتي، توجيه چنداني ندارد. فناوريهاي شيرين سازي آب دريا را مي توان به دو گروه کلي تبخيري و فيلتري تقسيم نمود. در فناوريهاي تبخيري به کمکانرژي حاصل از بخار توليد شده در واحد بويلر، آب مقطر توليد ميشود و در مراحل بعد نيز املاح مورد نياز آب به آن اضافه ميشود. در فرايندهاي فيلتري جريان آب به کمکپمپاز ميان فيلترهاي ويژه عبور ميکند تا املاح زائد همراه آب گرفته شود و در نهايتبا تنظيم املاح، آب آشاميدني توليد ميگردد. آب شيرينکنهاي تبخيري به انرژيهاي فسيلي و واحدهاي فيلتري به انرژي الکتريکي نياز دارند. کشورهايي که انرژي الکتريکي ارزانتر و ساده تر دارند از واحدهاي فيلتري (ايالات متحده) و کشورهايي که منابع انرژي فسيلي ارزان و فراوان دارند از روشهاي تبخيري استفاده ميکنند. آب شيرين کن دريايي